Чытаем Адама Міцкевіча

6 снежня 2018 г. у чытальнай зале аддзела літаратуры для дзяцей і юнацтва Бібліятэкі гучала слова вядомага польскага і беларускага паэта, дзеяча польскага нацыянальнага руху Адама Міцкевіча.

Адам Міцкевіч — сімвал польскай і беларускай культуры, імя якога шмат значыць для кожнага адукаванага чалавека. Хоць пісаў ён па-польску, але нарадзіўся ў Завоссі (зараз Баранавіцкі раён), і беларуская культура, традыцыі і фальклор аказалі вялікі ўплыў на яго светаўспрыманне. Балады Адама Міцкевіча — гэта норавы і звычаі яго народа, якія злучыліся ў адно цэлае. Гэта найвялікшыя творы польскай паэзіі, якія паклалі пачатак рамантычнаму накірунку ў польскай літаратуры.

Па ініцыятыве Генеральнага Консульства Рэспублікі Польшча ў Брэсце навучэнцы 3-га «З» і 4-га «З» класаў СШ № 9 г. Брэста разам са сваімі настаўніцамі А. У. Піліпчук, І. І. Вайтовіч і Г. Э. Семянюк чыталі па-польску вядомую басню Міцкевіча «Ліса і Казёл». Мараль басні ў тым, што разумны чалавек не павінен бяздумна прытрымлівацца чыіх-небудзь парад — жыць трэба сваім розумам.

Бібліятэкары падрыхтавалі невялікую кніжную выставу, прысвечаную юбіляру. Сярод кніг — рэдкае выданне «Пана Тадэвуша» на польской мове (Варшава, 1946), падоранае Генеральным Консульствам Бібліятэцы; кніга-мініяцюра «Свіцязянка» на польскай, рускай і беларускай мовах (Мінск, 1976). Пераклад балады на рускую мову зрабіў вядомы рускі паэт Афанасій Фет.

Цікавасць выклікала апошняе выданне «Пана Тадэвуша» (Беларусь, 2018)  у перакладзе на беларускую мову Пятра Бітэля з ілюстрацыямі Васіля Шаранговіча. Кніга выдадзена тыражом усяго 700 экз. — выдатная падстава для бібліяфіла наведаць абласную бібліятэку.

Генеральны Консул Пётр Казакевіч адзначыў, што няма сэнсу дзяліць таленавітага юбіляра паміж беларусамі і палякамі, няхай прыгажосць і мудрасць яго паэзіі стануць эфектыўным сродкам збліжэння народаў ва ўсім свеце! Творы Адама Міцкевіча пераведзены больш, чым на 20 моў свету, а «Пан Тадэвуш» — больш, чым на 30!

Напрыканцы мерапрыемства дзеці атрымалі салодкія падарункі, таму што 6 снежня ў Польшчы адзначаюць дзень Святога Мікалая (Мікалайкі), ахоўніка дзяцей і вандроўнікаў!

LIS i KOZIOŁ

Już był w ogródku, już witał się z gąską,

Kiedy skok robiąc, wpadł w beczkę wkopaną,

Gdzie wodę zbierano;

Ani pomyśleć o wyskoczeniu,

Chociaż wody nie było i nawet nie grzązko,

Studnia na półczwarta łokcia.

Za wysokie progi

Na lisie nogi;

Zrąb tak gładki, że nigdzie nie wścibić paznogcia.

Postaw się teraz w lisa tego położeniu!

Inny zwierz pewno załamałby łapy

I bił się w chrapy,

Wołając gromu ażeby go dobił.

Nasz lis takich głupstw nie robił,

Wie, że rozpaczać, jest to zło przydawać do zła.

Zawsze maca w koło zębem.

A patrzy w górę. Jakoż wkrótce ujrzał kozła,

Stojącego tuż nad zrębem

I patrzącego z ciekawością w studnię.

Lis więc spuścił pysk na dno, udając, że pije,

Cmoka mocno, głośno chłepce

I tak sam do siebie szepce:

„Oto mi woda! Takiej nie piłem, jak żyję!

Smak lodu, a czysta cudnie!

Chce mi się całemu spłókać,

Ale mi ją szkoda zbrukać,

Szkoda!

Bo co też to za woda!”

Kozioł, który tam właśnie przyszedł wody szukać:

„Ej!--krzyknął z góry—ej ty ryży kudła!

Warą od źródła!”

I hop w dół. Lis mu na kark, a z karku na rogi,

A z rogów na drąg--i w nogi.